Mijn eerste 10 kilometer-loop, daar was hij dan … zondag 18 maart 2014. Mijn vierde loopje sinds ik in februari vorig jaar begon (daar zou ik ook eens wat meer bij stil moeten staan). En ik moet zeggen, naarmate de weersvoorspellingen duidelijker werden kreeg ik steeds minder zin… 23 graden?! Met 15 graden loop ik al in mijn hemd. Oh help… Stress!

Streven was 10km onder het uur. Dat magische uur. Na een goede training met de loopgroep schoot zelfs even ‘onder de 55′ door mijn hoofd. Die heb ik laten varen zodra ik van de 23 graden hoorde. En dat uur? Niet helemaal, maar om mezelf niet al te gek te maken wel mijn horloge afgeplakt. Niet rekenen, genieten! Nobel streven in elk geval. Net echt.

23 graden, dan doe je gekke dingen
Zomaar zomer, als ik moet lopen. Dat deed gekke dingen met mijn hoofd. Last-minute kocht ik nog een short, de kortste die ik op dat moment kon vinden. Ik liep er een rondje van 3km in, maar kon niet wennen aan het elastiek boven mijn navel. Dus ik kocht nog een short. Zo’n preuts fietsbroek-achtig-geval van Nike. Deed weinig goeds voor de looks van mijn benen, maar zat wel lekker. Ook belangrijk.

Raceday
Spierpijn! Ik word wakker met een ‘knoop’ in mijn kuit. Eerste les: ik had vrijdagavond niet moeten lopen. En het touwtjespringen van vrijdagmiddag heeft waarschijnlijk ook weinig goeds gedaan. Ik doe wat yoga-oefeningen, beetje stretchen, maar de pijn gaat niet weg. Nou ja, shit happens, ik start gewoon en ik zie wel hoe het loopt. Genieten. Of zo. Het is een prachtige zomerse dag en ik verdoe mijn tijd een beetje in de achtertuin. Aftellen tot 13.00 uur, rustig spullen pakken. Om kwart over één rijd ik op mijn gemak naar de stad. Het is warm, dus geen jassen en tassen om ergens te droppen.

Ik ben mooi op tijd op het evenemententerrein, dus rustig in de rij voor de dixies, geen stress. Gezonde spanning, dat wel. Mijn buurman vergezeld me als ik naar de start wandel. Dan neem ik plaats in een vak voor ‘vroegboekers’. Verbazend rustig en verbazend weinig geduw en getrek. Die zon! Pffff. Ik zet mijn horloge te laat aan, die heeft de satellieten nog niet gevonden als ik start, 40 meter later gelukkig wel.

De eerste kilometers gaan voorbij met veel inhalen en ook wel wat ergernis (loop gewoon rechts als je niet gaat inhalen). Ik heb geen raceplan. En achteraf is dat dom, wijze les twee. Ik besluit mezelf even wandelen te gunnen bij de drinkpost na 2,5 kilometer. Ik raak uit mijn ritme en krijg last van de warmte. Ik kan alleen maar aan de warmte denken. Zon. Warm. De schaduw van het Leeuwarderbos biedt geen verkoeling, de volgende drinkpost lijkt een eeuwigheid weg.

Van kilometer 4 tot 8 heb ik het onwijs zwaar. Ik wandel een paar keer na de 5km drinkpost. Het zijn maar korte stukken, maar het is dom. Mijn lijf kan de warmte echt wel handelen, mijn hoofd alleen niet. Man en peuter-meisje staan langs de kant. Dat helpt, even. Als ik de drinkpost bij 7,5 kilometer per ongeluk voorbij loop besluit ik verder zoveel mogelijk te blijven rennen. We zijn dan terug in de binnenstad en het publiek doet veel goeds. Mijn blik valt op een klok, ik zit op 8 kilometer en het is 15:05 uur. Ik weet het meteen: mijn streeftijd ga ik niet halen. Jammer, maar ergens helpt het ook.

In de binnenstad staan mijn ouders te juichen. Ook dat helpt. Ik trek een grimas, loop allang niet efficiënt meer (maar daar sta ik op dat moment niet bij stil). Ik heb het zwaar, maar kan er wel eindelijk weer wat van genieten. En als dan de Oldehove in zicht is … yes! Blik op oneindig. Laatste 100 meter nog versnellen … FINISH! 1:03:25 zie ik op de klok. Ik startte bij ongeveer 0:00:25, dus 1:03. Prima. Het is niet snel, maar het is goed zo. Nog niet eerder was ik zo blij met mijn medaille. Mijn eerste 10km. Mijn vierde loop. En mijn volgende officiële loop is 21.1 kilometer. Er is duidelijk nog wat werk aan de winkel, vooral mentaal, maar ik heb er zin in.