Een halve week na het herstarten van mijn blog staan er achter de schermen vier verschillende concept-blogs klaar. Allemaal afgekeurd door mij. De een te inhoudelijk, de ander te moederig, weer een ander te persoonlijk. Ze komen niet door mijn eigen censuur of komen niet eens af door iets dat mij tegen houdt om verder te schrijven.
Afwegingen
‘Vroeger’ werd mijn blog vooral gelezen door andere bloggers. Mensen die weten dat het slechts een klein deel van jezelf is dat je laat zien, die de columns in het juiste perspectief plaatsen. Die je er niet bij de koffieautomaat op aanspreken, simpelweg omdat hun koffieautomaat aan de andere kant van het land staat.
Nu is dat anders. Ik heb daar op social media enorm aan moeten wennen en het is een van de reden dat ik geen blog meer uit m’n vingers krijg: de lezers kennen mij persoonlijk. En dat voelt gek. Onder het mom train-je-collega heb ik samen met collega Jan een aantal twitter-workshops gegeven. En elke keer als dan mijn timeline verscheen, omdat we iets uit gingen leggen… Tja, dat voelde toch even als met de billen bloot gaan. Wetende dat twintig ogen op dat moment jouw laatste online gedeelde gedachtekronkels lezen.
Twitter heeft heel kort de mogelijkheid gehad om andermans timeline te bekijken. Een hele mooie manier om je bewust te worden van hoe groot jouw aandeel in andermans timeline op twitter is. Bij iemand die maar 10 personen volgt ben je al snel heel erg aanwezig. Diegene wordt dus elke keer bij het openen van de home-screen van twitter met jou geconfronteerd. En of die tweets nou over poepluiers of het communicatie-vak gaan: ze worden vermoedelijk allemaal gezien. Allemaal.
Groener gras
In augustus verscheen op Marketingfacts een interessant artikel over het gebruik van social media: ‘Waarom iedereen op Facebook een leuker leven heeft dan jij‘. Ik vind dat een mooi artikel, omdat het laat zien dat we in staat zijn de mooie dingen in het leven uit te lichten. Maar het is ook tekenend en waanzinnig herkenbaar: ik doe aan zelf-censuur, maar ik ben beslist niet de enige. Of mijn gras dan werkelijk groener is? Natuurlijk niet.
Toch heb je op Twitter (en ongetwijfeld ook op andere social media) een mooi fenomeen: tweepcare. Net als destijds bij het bloggen, zie je op twitter ook groepen ontstaan. Groepen waarbinnen mensen bijzonder eerlijk en oprecht tegen elkaar zijn. Groepen waarbinnen mensen er oprecht voor elkaar zijn als dat nodig is, prachtig vind ik dat. Soms zou ik willen dat ik daar wat meer een onderdeel van was. Maar dan realiseer ik me weer dat niet alleen zo’n groep toegang heeft tot mijn tweets.
Ik heb precies hetzelfde gehad, misschien in iets minder woorden. Ik werd ook wel wat te vaak aangesproken via mijn blog omdat ik zeker ook ongenuanceerd dingen neerzette. Toen ik dat een jaartje heb laten gaan kwamen toevallig de sociale media om de hoek kijken.. Daar ben ik minder kritisch maar ben me nog meer bewust van wat ik zeg, en op dat soort momenten (als ik me er van bewust ben) verlang ik weer terug naar een anonieme blog .. waarin je even lekker dingen van je af kan schrijven en oprechte reacties kan ontvangen van (volkomen) onbekenden 😉
Ja, ik mis dat ook wel eens. Heerlijk was dat hè. Die goede oude blogtijd… Toen het grootste deel van de mensen nog amper van een weblog gehoord had. Toen. 😉 En dan te bedenken dat dat helemaal nog niet zo lang geleden is.
Lieverd, je moet je niet zo druk maken over wat ander mensen denken. Als jij het leuk vind om over te schrijven, gewoon lekker doen. Als mensen het niet leuk vinden om te lezen, lezen ze het lekker niet. Ik begrijp je wel hoor, ik heb dat met zingen. Ik vind het nooit ‘goed genoeg’, maar dat komt puur uit onzekerheid. Ik ga er nu gewoon schijt aan hebben. Het hoeft niet perfect te zijn, daar draait het leven niet om.
Beroepsdeformatie is het, dat druk maken om hoe anderen dingen interpreteren. 😉
Herkenbaar verhaal. Ook ik schrijf veel meer dan er uiteindelijk online komt. Soms probeer ik diepzinnig te doen, of probeer ik professioneler (formeler) te zijn dan ik ben. Maar dat lukt (natuurlijk) niet. Het beste werkt het om jezelf te zijn, over zaken te schrijven waar je zelf achter staat, niet denken aan wat anderen er van vinden, maar ook ik weet dat dat ontzettend moeilijk is! Let wel: ik ben pas vrijer gaan schrijven op het moment dat ik niet meer in loondienst werkte. Diezelfde ‘verantwoording-bij-de-koffie-automaat’ angst hield mij in zijn greep. Niet vreemd dus. Toch zou ik het heel leuk vinden om wat meer van je schrijfsels te lezen. Over je ervaringen als moeder bijvoorbeeld, hoe je het moederschap combineert met je werk, waar je de tijd vandaan haalt om ook nog een sociaal leven te onderhouden, te sporten, aan yoga te doen, of je boeken en tijdschriften leest en zo ja welke, over wat jou inspireert. Of gewoon leuke dingen die je ziet of meemaakt. Probeer het anders eerst eens met luchtige blogs voor je aan de wat zwaardere kost begint? Heel verhaal. Conclusie: het is moeilijk, maar probeer je interne criticus stapje voor stapje wat losser te laten.
Mijn eigen domein heb ik al ruim 2 jaar. Ik blogde alleen amper, want onder mijn eigen naam kon ik tenslotte gevonden worden. Ik heb dat begin dit jaar wat meer losgelaten en blog nu wat ik kwijt wil. Dat schrijft zoveel fijner.
Pingback: Fanpage | Zuurstokroze
Sinds enige tijd word ook ik geconfronteerd met vriendelijke verzoeken bepaalde, in mijn geval, tweets niet meer te plaatsen. Ze zijn netjes, vrolijk en positief. En die censuur stoort mij mateloos. Ik dacht heel even dat ik de enige was die last had van mensen die graag andermans werk censuren maar gelukkig dankzij social media vond ik lotgenoten. Ik vind het moeilijk niet mijn haken in het zand te zetten en ben nu nog voorzichtig en braaf, maar ik lees dat sommige van jullie dat stadium al voorbij zijn. Petje af