Ooit was ik een echte life-blogger. Nu ik moeder ben en een carrière heb, is de behoefte om over lief en leed te schrijven verdwenen. Waar ik nog wel over blog? Mijn twee hobby’s hardlopen en zeilen. Of ik verder geen leven heb? Zeker wel, maar ik voel niet de behoefte om daar blogs over te schrijven.

Over mij en het bloggen

Het was september 2003 en ik liep stage. Studie-vriendin Gryts deed iets met bloggen, een weblog of zo. Moest ik ook! Dus ik maakte nina.web-log.nl aan. Na een paar maanden werd mij duidelijk waarom ik niet in haar link-lijst verscheen, web-log.nl was zo niet-cool. Zo ontstond tweewetenmeerdaneen.nl (2wmd1), samen met beste vriendin en eveneens studiegenote Stien. In januari 2004 bezochten we onze eerste weblogmeeting. Het was een bijzondere tijd.

We deelden veel lief een leed online en ontmoetten bijzondere mensen. Toch werd het bloggen steeds minder. Met de komst van Hyves, Twitter en Facebook verdween het bloggen volledig naar de achtergrond. Toch mis ik het, die weblog-columns. We hebben meerdere malen geprobeerd 2wmd1 nieuw leven in te blazen, maar dat lukt niet. Sinds 2007 ben ik een paar keer gestart met bloggen op zuurstokroze.nl.

Over mij

Mijn naam is Nienke Nijp. Ik was ooit tekstschrijver, maar nu ben ik vooral communicatie-adviseur. En mama van een prachtig meisje (en vrouw van, dochter van, vriendin van etc etc). Ik hoop hier een stukje van mijzelf te laten zien. Maar niet alleen het deel dat mama is, ook de vakidioot, de zeiler, de thuiskok en de yogi. En wat al niet meer. Wie weet.

Inmiddels weet ik dat ik de kriebels krijg van echte mama-blogs. En ik haat slecht geschreven gesponsorde blogs. Het bloggen is niet meer wat het was. Toch kan ik mijn stekje niet opgeven, want ergens blijft het lekker om zo nu en dan van je af te tikken en het dan op het wereld wijde web te gooien. In de praktijk schrijf ik vooral over hardlopen en zeilen. En soms eens een stukje over het moederschap. Of iets anders. Mensen die zichzelf graag over het communicatie-vak horen spreken (bloggen) zijn er al zoveel. Met hun stokpaardjes. Ook daar wil ik niet bij horen.

Over zuurstokroze

‘Jij bent geen meisje-meisje’, zei goede vriend Kor me, toen ik op zoek ging naar een nieuwe url voor een solo-blog. Toch kwam ik uit op ‘zuurstokroze’. Ik was verliefd op het moment dat ik de domeinnaam registreerde, dat mag duidelijk zijn. Toch past het ergens wel, dat roze. Niet omdat ik moeder ben, want die roze wolk is een cliché dat echt niet alle dagen berust op de waarheid. Nee, meer omdat ik diep van binnen wel een meisje-meisje ben. Omdat ik meer ben van de uitdagingen dan van de problemen. En omdat ik er van overtuigd ben dat positief denken natuurlijk niet alles-oplossend is, maar een mens wel gelukkiger kan maken. ‘Kleurt de wereld net iets mooier’, vandaar dus.