Heerlijk relaxed was ze, ons meisje. Een voorbeeld-baby. In de boekjes stond dat tussen week drie en zes het aantal huiluren per dag wel stijgt tot een hoogtepunt. We waren dan ook niet verbaasd toen Else in haar derde levensweek steeds meer begon te huilen. Of nou ja, huilen… Krijsen! Hysterisch en bijna ontroostbaar.

Gisterochtend zat ik, slechts half gedoucht, met een heftig nasnikkend meisje op mijn arm. Echte tranen (nieuw sinds week vier) liepen over haar wangen. En werkelijk, dat breekt je hart. Al nachten lang hopen we na elke nacht dat de volgende een betere is. Maar ze worden alleen maar korter.

Dieptepunt afgelopen nacht, met meer wakkere uren dan overdag. Tussen half een en half zes deden zowel ons meisje als ik geen oog dicht. Zij hysterisch huilend en mij stond het huilen ook nader dan het lachen. Drinken, troosten door mem, troosten door heit, in het grote bed… Niets hielp.

Vandaag was daar als geroepen nog een weeg-afspraak met de wijkverpleegkundige. Groeien doet ze wel, onze kleine meid. Sliep ze maar wat meer! En dan bij voorkeur ’s nachts… Ik doe mijn verhaal, de wijkverpleegkundige stelt nog wat vragen en weet genoeg. Verborgen Reflux, dus door naar de huisarts.

Ik geef aan dat ik de borstvoeding over twee weken wil gaan afbouwen, als flesvoeding beter voor haar is dan kan dat wat mij betreft eerder. Dat maakt plan B opeens plan A: anti-reflux voeding van Nutrilon. Eerst één voeding vervangen en eventueel andere voedingen aanvullen. We gaan het proberen.

Geen idee nog of dit de oplossing is, maar ik ben opgelucht. Opgelucht omdat ik me niet aanstel, omdat er een plan is en omdat de wijkverpleegkundige een doorpakster is. Fijn. Tot nu toe zijn mijn ervaringen met het consultatiebureau boven verwachting goed. Volgende week voor het eerst heen.

Maar eerst naar de Etos, voor Nutrilon A.R. 1. Waar ik dankzij die stomme borstvoedings-propaganda wel geen babyzegels bij zal krijgen. (Maar dat is een ander verhaal.)

Het origneel van deze blog verscheen op 2wmd1.