En daar was dan afgelopen zaterdag mijn derde halve marathon: de Adventurerun Ameland. We waren vrijdagmiddag al op het eiland en logeerden in een huisje aan de route, lekker dicht bij de zee.

Tot nu toe ben ik elke halve marathon een beetje trager geworden. Ook elke halve steeds een iets zwaarder parcours en ook steeds iets slechter voorbereid… Maar, ik heb onwijs lekker gelopen op Ameland en dat is heel wat waard! Snel ging ik in die maand tussen Terschelling en Ameland toch niet meer worden.

Tot de start
Ons huisje bevindt zich bij Strand Nes, een kleine 2 km van de start. De bussen gaan eens in de 2 uur. De start is om 13:45 en de bus gaat om 12:00 uur. Dat wordt me te lang omhangen in het centrum, dus ik besluit om 12:30 rustig richting de start te wandelen. Mijn zussen starten om 13:25 bij de 10 km, dus misschien tref ik die nog.

Aangekomen bij de start tref ik allemaal bekenden, leuk! Samen met iemand van de loopgroep zwaai een paar anderen van de loopgroep uit en lopen we even kort warm. Bij de start vinden we nog wat bekenden van Lionitas en daar haken we bij aan.

Kilometer 0 tot 5
We staan op een mooie plek in het startvak en dat maakt de start relaxed. Ik kan een lekker tempo vinden en blijf de eerste kilometers aangehaakt bij mijn loopmaatjes. In het bos raak ik ze kwijt en besluit gewoon lekker door te gaan. We gaan het eerste stuk strand op. Het strand is smal, maar wel goed hard. Loopt prima en ik kan mijn gewone duurlooptempo vasthouden. Bij de duinopgang staan man en dochter, ik druk ze mijn handschoenen in hun handen en ga doorrrr.

Kilometer 5 tot 10
Na een tweede stuk bos gaan we opnieuw het stand op, deze keer voor een langer stuk. We hebben voor de wind en ik loop veel lekkerder dan tijdens de Berenloop. Om me heen trekken mensen hun termo-laagje uit, maar ik besluit gewoon door te lopen. Straks langs de dijk hebben we weer tegenwind, dus laat ik geen energie steken in onhandige omkleed-gedoe tijdens het rennen.

Kilometer 10 tot 15
We hebben het strand verlaten en lopen nu door meer polder-achtig gebied. In de verte een regenboog en de bijbehorende regenwolk komt onze kant op. Gelukkig blijft het bij een beetje miezer-regen. Ik probeer een paar keer om mijn snelheid omhoog te krijgen, maar ik kan het niet vasthouden. “Snelheid is gewenning”, las ik laatst ergens. En als dat zo is, dan is het niet zo gek dat ik mijn halve marathons in mijn duurlooptempo loop. In dat tempo maak ik verreweg de meeste kilometers.

Kilometer 15 tot 20
Langs de dijk is wel verreweg het saaiste stuk van de route. De korte stukjes bovenop de dijk bieden een mooie blik over de Waddenzee, maar het grootste stuk lopen we naast de zeedijk. Na de drinkpost haak ik aan bij een groepje dat een lekker tempo loopt, helaas valt het groepje al snel uiteen. Ik loop nog even stilzwijgend met twee en later één andere dame mee, maar ik ben totaal niet gewend aan samen lopen.

Kilometer 20 en 21
Als we bij Nes komen doe ik nog een poging om wat te versnellen. Ik reken en reken nog eens, dat wordt 2:16. Sh*t. Nee, met nog slechts 2 kilometer tot de finish echt geen kans dat ik de 2:14 van de Berenloop nog ga evenaren. Bij Nes vang ik bij een oversteekplaats een gesprek op tussen een paar vrijwilligers: “Joh, dit zijn de laatsten.” Au!

Maar de laatste kilometer maakt alles goed. Publiek en vrijwilligers zijn enthousiast en moedigen iedereen aan. Bij de finish staan ontzettend veel bekenden, wat gaaf!

Ik heb heerlijk gelopen. Ben trots dat ik dit jaar drie halve marathons heb gelopen en kan niet wachten om aan mijn techniek en snelheid te gaan werken.