Januari liep letterlijk voor geen meter. Februari? Ik kreeg mijn loop-mojo maar niet terug. Wat was dat toch? Toen ik een positieve test in handen kreeg werd opeens heel veel duidelijk… Ik heb een passagier!

In maart stond het NK Veldloop voor gemeenteambtenaren in mijn agenda. Wel of geen 10km? Ik stond ingeschreven voor de 10 en liet het zo. Langzaam begon ik het lopen weer wat op te pakken. Een week voor de veldloop liep ik 5km aan één stuk. Goed, dan moest 10km in een relaxed tempo ook wel lukken. En zo geschiedde. Gezellig kletsend met twee collega’s van een andere gemeente liep ik op 25 maart 2015 de 10km veldloop in 1:04. Prima, in ‘mijn conditie’.

Inmiddels heb ik mijn energie weer aardig terug, hoera voor het tweede trimester. Ik train nog rustig mee met de loopgroep van de atletiekvereniging, maar nu achteraan en niet meer in de middenmoot.

Ik kan prima leven met mijn relaxte tempo. Mijn hartslag blijft aan de hoge kant, zeg maar gerust: hoog. Maar met ‘We run Amsterdam’ nog in het vooruitzicht (Nike Womens 10k) heb ik nog geen rust in de kont om het écht rustig lopen te leren. Want doel was toch wel een PR op die 10km… En dat is in mijn geval niet heel erg moeilijk, maar niet heel verstandig nu ik zwanger ben.

Nog een kleine twee weken, ik heb weer energie en het rennen gaat nog prima (gecombineerd met kracht- en balanstrainingen ivm mijn bekkeninstabiliteit tijdens mijn vorige zwangerschap). Ik probeer om de dag een stukje te lopen en nog een keer een duurloopje van minimaal 10km. En dan, na 16 mei, dan moet ik eens gaan besluiten wat ik met mijn startbewijs voor de halve van Sneek ga doen…