Een halve week na het herstarten van mijn blog staan er achter de schermen vier verschillende concept-blogs klaar. Allemaal afgekeurd door mij. De een te inhoudelijk, de ander te moederig, weer een ander te persoonlijk. Ze komen niet door mijn eigen censuur of komen niet eens af door iets dat mij tegen houdt om verder te schrijven.

Afwegingen
‘Vroeger’ werd mijn blog vooral gelezen door andere bloggers. Mensen die weten dat het slechts een klein deel van jezelf is dat je laat zien, die de columns in het juiste perspectief plaatsen. Die je er niet bij de koffieautomaat op aanspreken, simpelweg omdat hun koffieautomaat aan de andere kant van het land staat.

Nu is dat anders. Ik heb daar op social media enorm aan moeten wennen en het is een van de reden dat ik geen blog meer uit m’n vingers krijg: de lezers kennen mij persoonlijk. En dat voelt gek. Onder het mom train-je-collega heb ik samen met collega Jan een aantal twitter-workshops gegeven. En elke keer als dan mijn timeline verscheen, omdat we iets uit gingen leggen… Tja, dat voelde toch even als met de billen bloot gaan. Wetende dat twintig ogen op dat moment jouw laatste online gedeelde gedachtekronkels lezen.

Twitter heeft heel kort de mogelijkheid gehad om andermans timeline te bekijken. Een hele mooie manier om je bewust te worden van hoe groot jouw aandeel in andermans timeline op twitter is. Bij iemand die maar 10 personen volgt ben je al snel heel erg aanwezig. Diegene wordt dus elke keer bij het openen van de home-screen van twitter met jou geconfronteerd. En of die tweets nou over poepluiers of het communicatie-vak gaan: ze worden vermoedelijk allemaal gezien. Allemaal.

Groener gras
In augustus verscheen op Marketingfacts een interessant artikel over het gebruik van social media: ‘Waarom iedereen op Facebook een leuker leven heeft dan jij‘. Ik vind dat een mooi artikel, omdat het laat zien dat we in staat zijn de mooie dingen in het leven uit te lichten. Maar het is ook tekenend en waanzinnig herkenbaar: ik doe aan zelf-censuur, maar ik ben beslist niet de enige. Of mijn gras dan werkelijk groener is? Natuurlijk niet.

Toch heb je op Twitter (en ongetwijfeld ook op andere social media) een mooi fenomeen: tweepcare. Net als destijds bij het bloggen, zie je op twitter ook groepen ontstaan. Groepen waarbinnen mensen bijzonder eerlijk en oprecht tegen elkaar zijn. Groepen waarbinnen mensen er oprecht voor elkaar zijn als dat nodig is, prachtig vind ik dat. Soms zou ik willen dat ik daar wat meer een onderdeel van was. Maar dan realiseer ik me weer dat niet alleen zo’n groep toegang heeft tot mijn tweets.

Ik heb WordPress geïnstalleerd. Want het zit diep, dat bloggen. Maar de angst om een mutsig mama-blog te worden ook (dat is overigens zelf-reflectie en geen belediging aan mama-blogs die ik graag lees). Misschien, heel misschien, wordt het wel weer eens wat met de bloggen van mij. Misschien hoor.

“Van de moeders is 24,4% dagelijks meer dan 3 uren online.” Het magazine Fabulous Mama deed onderzoek naar verslavingen van moeders en met opvallend resultaat. Moeders van nu zijn verslaafd aan het web. Meer dan 35% van de moeders geeft aan altijd online te zijn.

Tja. Kuch. Heus niet! Ik ben wel eens offline. Soms. Tijdens kantoortijd als ik het écht lekker druk heb en mezelf geen tijd gun om online rond te lummelen. Of als we in het weekend met het gezin samen zijn. Of tijdens de vakantie. Of als T-Mobile het niet nodig vindt om voor m’n verbinding te zorgen. Of. Of…

Maar eerlijk is eerlijk, als ik in een dergelijke enquête had moeten aangeven of ik verslaafd ben aan internet, dan is het antwoord: ja. Zou het internet er niet zijn, dan zou mijn leven er heel anders uitzien. Kan ik zonder? Ja, vast wel. Dan had ik waarschijnlijk nog altijd lange telefoongesprekken, zoals ‘vroeger’, toen de mobiele telefoon nog geen gemeengoed was.

Maar de tijd is nu. En het internet heeft me veel gebracht. Het groeide met me mee. Ik heb er ontzettend lieve, leuke en interessante mensen ontmoet en ik ontmoet nog steeds leuke, interessante mensen. Ik heb vrienden, die met recht tot mijn inner circle horen, door het hele land. Een internet vol gelijk gestemden, of dat nu vakgenoten of levensfase-genoten zijn. Of beide.

‘Wat vinden jullie van het blad Fabulous Mama?’, vroeg Peet. Geen idee eigenlijk. Dus onder het mom ‘moederdag’ gooide ik gister een Fabulous Mama in de boodschappenkar. Lekker een kop koffie op de bank, tijdschrift erbij, terwijl de dochter zich uitleeft (ook lezen) op advertentieblaadje ‘Wij’. Heerlijk! En dan ben ik blij dat ik daar eigenlijk nog meer van geniet, dan van het doelloos refreshen van de Facebook pagina.

Het origineel van deze blog plaatste ik op 2wmd1.