Huishoudelijke mededeling: er is iets heel erg mis met mijn WordPress. Een lege Mediabibliotheek (weg zijn de foto’s en headers) en updaten gaat ook al niet meer. Wordt aan gewerkt!
Update: Goed, wellicht niet helemaal volgens de regels, maarrrr … WordPress weer fris geïnstalleerd, mijn oude blogs behouden en mijn foto’s terug geplaatst. Daar zijn we weer!
Deel 1: thuishaven – Sneekermeer – Lauwersoog
Het is zaterdag 26 juli en als altijd vertrekken we later richting de boot dan gepland. De kat is logeren, de auto volgepakt, de koelkast leeg (oeps). We doen nog snel boodschappen en rijden dan naar onze thuishaven. Boot inpakken, water tanken … hebben we alles? Trossen los! Lees verder
Zo. Drie weken, dus 21 dagen, na mijn eerste halve marathon is het wel eens tijd voor een terugblik. In één woord: fantastisch! Echt, wauw, wat was dat onwijs gaaf.
Nee, ik was niet heel snel. 21 kilometer in 2:12 is een prima prestatie, maar niet snel. Dat zit er bij mij van nature niet in en ik ben wel hard op weg mijn techniek te verbeteren, maar goed, dat heeft tijd nodig. Een collega liep de halve in 1:40, dát is snel!
Maakt me niet minder trots overigens, want ik ben TROTS! Ik deed dat toch maar mooi, die 21km. En nog nooit heb ik tijdens een duurloop zo onwijs lekker gelopen en vrijwel alles gerend. Lees verder
Ons jachtje lag vroeg in het water dit jaar, dus we genieten met volle teugen van het prachtige voorjaar! Het Paasweekend was het nog wat koud, maar dat mocht de pret niet drukken. Doordat ik train voor de halve mar-athon zijn we niet elk vrij moment aan boord, maar inmiddels hebben we al drie mooie zeilweekenden achter de rug.
Lees verder op boot.stiensnet.nl >>
Mijn eerste 10 kilometer-loop, daar was hij dan … zondag 18 maart 2014. Mijn vierde loopje sinds ik in februari vorig jaar begon (daar zou ik ook eens wat meer bij stil moeten staan). En ik moet zeggen, naarmate de weersvoorspellingen duidelijker werden kreeg ik steeds minder zin… 23 graden?! Met 15 graden loop ik al in mijn hemd. Oh help… Stress!
Streven was 10km onder het uur. Dat magische uur. Na een goede training met de loopgroep schoot zelfs even ‘onder de 55′ door mijn hoofd. Die heb ik laten varen zodra ik van de 23 graden hoorde. En dat uur? Niet helemaal, maar om mezelf niet al te gek te maken wel mijn horloge afgeplakt. Niet rekenen, genieten! Nobel streven in elk geval. Net echt.
Mijn eerste 18 kilometer, daar was ‘ie dan vorige week. Prachtige route, lekker weer, lekker tempo. De laatste kilometer was pittig, maar ik was de rest van het weekend runnershigh. Lees verder
Door een overvloed van gesponsorde blogs in mijn blog-omgeving, gewoon even geen zin meer om te bloggen. Daarbij voelt tweewetenmeerdaneen.nl als een plek om over gezins-dingen te bloggen en daarover blog ik uiteindelijk liever niet. Maar voor die halve marathon train ik braaf door. Hoe gaat het met mijn training? Een update!
16 kilometer
Eind maart rende ik voor het eerst 16 kilometer. Ik deed dat in 1:51 en op mijn tandvlees. Maar f*ck, wat was ik trots! Maandags deed ik iets rustiger aan bij tijdens mijn baantraining, met ook het oog op het NK Veldloop voor gemeente ambtenaren die woensdag. En daar ging het mis. Het was warm en het parcours was droog en zwaar. Ik liep een magere PR. Wat een teleurstelling. 6km in 38:08. Zwaar ontevreden.
Geen. Zin. Meer.
Die teleurstelling en ontevredenheid hakte er in. Mentaal vooral. Totaal gedemotiveerd. Ik kon het hardlopen in de eerste weken in april amper opbrengen. En als ik rende, dan als een watje. Elke kilometer een stuk moeten wandelen. Of het slechts een paar kilometer volhouden. Gewoon een gevalletje: geen zin!
Nog 1,5 maand
Vorige week dinsdag besloot ik dat het anders moest. Nog amper 1,5 maand tot de halve marathon, dus kop er voor! Ik meldde me af voor de yoga-les die ik zou volgen en ging rennen. Hondsberoerd, maar ik liep heerlijk! Een pace van zo’n 6:25 (min per km) en het gevoel dit tijden vol te kunnen houden. Afgelopen zaterdag liep ik weer een 16 km, deze keer in 1:46, stuk sneller dan de vorige.
Snelheid, snelheid, snelheid
Het liefst wil ik die halve marathon onder de twee uren lopen. Maar met mijn huidige duurlooptempo gaat dat hem gewoon niet worden. Op 18 mei loop ik een 10 kilometer die ik graag onder het uur zou lopen. Bij goede weersomstandigheden moet ik dat kunnen. Maar het trainen op duurvermogen gaat even voor de snelheid. Hoe jammer ik dat ook vind, want als ik dan lees over anderen. Die een ‘slechte’ halve sneller lopen dan mijn verwachtte eindtijd. Autch. Dat moet ik toch ook kunnen?
Misschien is 21 juni wel te vroeg voor een goede halve marathon. Maar die eerste officiële editie van de halve (half)rond het Snekermeer, die wil ik gewoon lopen. En die belevenis gaat voor een goede tijd.
Die pijn in mijn knie, die in december begon … die is er nog altijd als ik langere afstanden loop. En bij een echt pittige training is de pijn er een dag later weer. Inmiddels weet ik (hoera voor mijn trainer, Google, Pinterest, yoga-docent en zus-de-fysio) wat het is: mijn iliotibial band. Met andere woorden: een ordinaire lopersknie. Gelukkig (!) in mijn geval nog zonder ontsteking.
Snapping hip
Zonder dat ik mij daarvan bewust was, ken ik deze band al heel lang. In mijn jongere jaren, als tiener, werd ik namelijk regelmatig geplaagd door een ‘Snapping hip’. Destijds ook de diagnose van mijn huisarts. Tips om het te verhelpen heb ik nooit gekregen, helaas was het internet toen ook nog niet wat het nu is. Ik voel dat de pijn aan mijn knie op dezelfde plek in mijn heup begint.
Lopersknie
Toen ik mijn knie in december voor het eerst voelde, had ik het idee dat het kwam doordat ik op schuin aflopend wegdek liep. En keurig links natuurlijk, dus altijd hetzelfde been op de laagste kant. Daarbij opgeteld het verlengen van mijn loopafstand tijdens een training … zorgden voor overbelasting en pijn. Inmiddels weet ik dat die pijn niet zomaar over is. Of beter gezegd: de pijn gaat wel steeds over, maar komt ook elke langere training terug.
De tips die ik tot nu toe kreeg: stretchen van de IT Band; goed opwarmen van het bekkengebied voor een training; lopen op vlak wegdek. Inmiddels doe ik al vijf jaar aan yoga. De yogales gisteravond (geïnspireerd op Shiva Rea) voelde als een massage na de hardlooptraining een dag eerder. Ik zoek de oplossing dus in de yoga. Wat leesvoer:
De oefeningen die mij gister tijdens de yoga-les bij Club Yoga verlichting gaven, in een video van Shiva Rea zelf:
Gistermiddag rende ik een rustige duurloop van 10 km. Bij het uitlopen liep ik langs een schoolplein. ‘Zeg, hé, ben je nog niet mager genoeg?!’, werd me nageschreeuwd door een jongetje van een jaar of tien. Ik deed mijn dopjes weer in mijn oren en liep door. Voed je kind eens op, dacht ik bij mezelf. En, nog wat minder aardig: jouw moeder is zeker zo’n vrouw die zegt dat mannen van vlees houden en honden van botten.
Maar was dat het ergste? Nee, want het was een kind. En een kind hoort sport niet te koppelen aan afvallen. Sporten doe je omdat het leuk is. Omdat je er fit van wordt. Omdat het lekker is om buiten te zijn. Om je uit te leven, je energie kwijt te raken. Zeker als kind. En voor sommige mensen is afvallen een mooie bijkomstigheid. Maar een kind dat bij het zien van een hardloper eerst aan afvallen denkt? Ouders, schaam je.
Het origineel van deze blog verscheen op tweewetenmeerdaneen.nl.
December ging als een speer. Ambitieus liep ik in december voor het eerst 10 km, 13 km en 14 km. Tijdens de lange duurlopen begon mijn knie vervelend te zeuren, maar die challenge he… Die 70 km ging ik natuurlijk halen. En die 21 kilometer kwam ook al in zicht!
Het ging te hard in december. Gevolg: mijn eerste loopje in januari brak ik al na 3 kilometer af met flinke pijn in (of eigenlijk ‘achter’) mijn knie. Na twee weken niks probeerde ik weer 10 kilometer. Na exact 5 kilometer begon de knie weer op te spelen. Maar ja: terug was toen inmiddels even ver als doorlopen. Ik probeerde anders te lopen, mijn benen beter uit te strekken en beter te ‘landen’ en dat hielp!
Die 10 kilometer was echter de max en toen was ik nog niet thuis. Dus verkleumd en de volgende dag stijf als een hark. Gister, donderdagavond, liep ik weer. Een klein rondje, iets sneller dan mijn gebruikelijke duurlooptempo. Pijnvrij! Fijn! Maandagavond mag ik meetrainen op de atletiekbaan om te kijken of dat wat voor mij is. Zaterdag loop ik weer een lange afstand. Maar niet meer dan 10 á 11 km. Lesson learned…
Het origineel van deze blog verscheen op tweewetenmeerdaneen.nl.