‘Wat doe ik mezelf aan?’, dacht ik in de aanloop naar mijn stedentrip naar Barcelona. Vier dagen en nachten zonder mijn kleine meisje. Een vliegtuig in. Nooit eerder had ik vliegangst, maar nu was die er opeens. Vier dagen ver weg, waar ik onmogelijk omheen kon denken. Moederschap doet gekke dingen met je hoofd. Inlezen, voorbereiding, voorpret? Niks van dat alles, alleen maar irreële zenuwen.

Zonde, want ik hield altijd zo van reizen. Van de Middellandse Zee. Van vliegen. Van vooraf inlezen en zelf alle trivia weten. Het is dat collega (en een van de 159 reisgenoten) Jan me een klein reisgidsje cadeau deed. In het vliegtuig bladerde ik er wat onwennig doorheen. Barcelona. Verder dan de Sagrada Familia en Parc Güell kwam ik niet qua voorkennis. Het enige inleeswerk dat ik gedaan had was uitzoeken wat de dresscode bij het uitgaan was en hoe ik mij het beste tegen zakkenrollers kon beschermen.

Het vliegtuig landde, mijn bagage lag op de bageband en al na een middag rondstruinen in de smalle straatjes in de buurt van La Rambla wist ik het: ik mis dit. Natuurlijk is je hoofd regelmatig bij de thuisblijvers, maar heimwee had ik niet. Het werden vier fantastische dagen in een prachtige stad. Een stad waar ik zeker nog terug kom, om meer van Gaudi’s werk te zien, om door de haven te struinen, om te shoppen, om… Om gewoon nog eens terug te komen. Maar eerst staat Kopenhagen op ons wensenlijstje. Dan niet met 160 collega’s, maar gewoon met Johan.

Een halve week na het herstarten van mijn blog staan er achter de schermen vier verschillende concept-blogs klaar. Allemaal afgekeurd door mij. De een te inhoudelijk, de ander te moederig, weer een ander te persoonlijk. Ze komen niet door mijn eigen censuur of komen niet eens af door iets dat mij tegen houdt om verder te schrijven.

Afwegingen
‘Vroeger’ werd mijn blog vooral gelezen door andere bloggers. Mensen die weten dat het slechts een klein deel van jezelf is dat je laat zien, die de columns in het juiste perspectief plaatsen. Die je er niet bij de koffieautomaat op aanspreken, simpelweg omdat hun koffieautomaat aan de andere kant van het land staat.

Nu is dat anders. Ik heb daar op social media enorm aan moeten wennen en het is een van de reden dat ik geen blog meer uit m’n vingers krijg: de lezers kennen mij persoonlijk. En dat voelt gek. Onder het mom train-je-collega heb ik samen met collega Jan een aantal twitter-workshops gegeven. En elke keer als dan mijn timeline verscheen, omdat we iets uit gingen leggen… Tja, dat voelde toch even als met de billen bloot gaan. Wetende dat twintig ogen op dat moment jouw laatste online gedeelde gedachtekronkels lezen.

Twitter heeft heel kort de mogelijkheid gehad om andermans timeline te bekijken. Een hele mooie manier om je bewust te worden van hoe groot jouw aandeel in andermans timeline op twitter is. Bij iemand die maar 10 personen volgt ben je al snel heel erg aanwezig. Diegene wordt dus elke keer bij het openen van de home-screen van twitter met jou geconfronteerd. En of die tweets nou over poepluiers of het communicatie-vak gaan: ze worden vermoedelijk allemaal gezien. Allemaal.

Groener gras
In augustus verscheen op Marketingfacts een interessant artikel over het gebruik van social media: ‘Waarom iedereen op Facebook een leuker leven heeft dan jij‘. Ik vind dat een mooi artikel, omdat het laat zien dat we in staat zijn de mooie dingen in het leven uit te lichten. Maar het is ook tekenend en waanzinnig herkenbaar: ik doe aan zelf-censuur, maar ik ben beslist niet de enige. Of mijn gras dan werkelijk groener is? Natuurlijk niet.

Toch heb je op Twitter (en ongetwijfeld ook op andere social media) een mooi fenomeen: tweepcare. Net als destijds bij het bloggen, zie je op twitter ook groepen ontstaan. Groepen waarbinnen mensen bijzonder eerlijk en oprecht tegen elkaar zijn. Groepen waarbinnen mensen er oprecht voor elkaar zijn als dat nodig is, prachtig vind ik dat. Soms zou ik willen dat ik daar wat meer een onderdeel van was. Maar dan realiseer ik me weer dat niet alleen zo’n groep toegang heeft tot mijn tweets.

Ik heb WordPress geïnstalleerd. Want het zit diep, dat bloggen. Maar de angst om een mutsig mama-blog te worden ook (dat is overigens zelf-reflectie en geen belediging aan mama-blogs die ik graag lees). Misschien, heel misschien, wordt het wel weer eens wat met de bloggen van mij. Misschien hoor.