Echt hoor, jaren terug zou ik je uitgelachen hebben als je mij voorspelde dat ik een vakantie van speeltuin naar speeltuin zou gaan. En dat ik die vakantie dan ook nog zou bestempelen als de beste in jaren. Maar dat was het: de beste vakantie in jaren. De speeltuinen waren dan ook niet zomaar speeltuinen, nee: haven- en strandspeeltuinen aan de Waddenzee!

Else is nu 2,5 en slaapt nog ‘s middags. Slapen doet ze niet meer in de buggy, dus we zijn tijdens de vakantie dagelijks een paar uren aan de boot gekluisterd. Echt eilandverkennen zat er daarom dit jaar niet in. Maar wat gaf het! We hadden briljant weer, heerlijke zeildagen en de dagen die we niet zeilden bleven we in de buurt van de haven. Op Juist was dat nog het minst erg, met het Noordzeestrand op 500 meter van de Waddenhaven. En Terschelling, waar West ook kruipend te bereiken is vanuit de haven… Heerlijk.

We bleven zelfs twee nachten bij Lauwersoog, waar een kleine jachthaven naast een luxe camping met Plaza, speeltuin en animatieteams zit. Animatieteams gingen me nog wat te ver, voor mijn verlegen peuter. Maar die speeltuin, waar we vanuit de boot op uit keken? Briljant! Want dan hebben paps en mams echt vakantie he, als de peuter zich vermaakt zonder dat je daar zelf veel energie in hoeft te steken. Wat een genot.

Voor wie nog zonder kinderen is, is het ongetwijfeld een schrikbeeld: van speeltuin naar speeltuin. Maar alles klopte, de zilte zeelucht, de prachtige zeildagen, een kleine meid die de hele dag buiten speelt en vooral: niks dat moet. Volgend jaar weer? Volgend jaar is Else hard op weg een kleuter te worden. Dan is alles weer anders.

Bloggen is niet meer zoals dat ‘vroeger’, tien jaar geleden, was. Ik kan daar maar moeilijk aan wennen. Sinds ik hardloop ben ik weer wat blogs gaan lezen, voor het eerst in jaren eigenlijk. Girls love 2 run is m’n grote favoriet, maar ook Annemerel.com lees ik graag op het moment. Mijn Bloglovin’-lijstje wordt steeds langer… Maar tjee, wat bloggen al die meiden vaak! Een succesvol blog is hard werken, dat blijkt.

Ik weet nog dat ik ergens in 2005 voor het eerst een mail kreeg van iemand die op mijn blog, tweewetenmeerdaneen.nl, wilde adverteren. Het was me te veel gedoe voor wat het opleverde. Nu is dat anders, overal om me heen zie ik gesponsorde blogs verschijnen. Bloggen levert in geld of ‘natura’ wel degelijk wat op! Maar dat is ook waar ik moeite mee heb. Niet het feit dat je met bloggen geld of goodies kunt verdienen. Nee, de soms tenenkrommende slecht geschreven gesponsorde blogs vol met linkjes naar webshops of fabrikanten, zonder een teken dat het een advertorial is. Of iets toegestuurd krijgen en net doen alsof je het zelf kocht.

Geanonimiseerd voorbeeld, flinke afknapper wat mij betreft: Blogger X schrijft over een luxe gebruiksvoorwerp dat behoorlijk aan de prijs is. In de blog schrijft Blogger X: “Ik gebruik dit product vaak, dus ik vind kwaliteit belangrijk en heb daar geld voor over.” Achteraf blijkt, in de comments, dat Blogger X dit product van de fabrikant toegestuurd heeft gekregen om te testen. Autch. Had dat in de blog gezet, dat maakt een blog zoveel sterker, zoveel echter!

Gesponsorde blogs of blogs die geschreven worden over gratis toegestuurde producten: echt helemaal prima en profiteer daarvan! Maar wees daar wel gewoon open over. Al is het met een disclaimer onder je blog, in kleine letters. Maar echt. Blijf echt, blijf transparant. Blijf eerlijk en blijf jezelf. Want dát is wat blogs zo prettig leesbaar maakt. Ze zijn geschreven door mensen. Persoonlijk en eerlijk. Vind ik.

Just do it; gewoon doen. Het werkt eigenlijk altijd voor mij, als pep-talk. Maar niet tijdens mijn vakantie. Mijn hardloopschoenen en -kleding lagen netjes bij elkaar in mijn kledingbak aan boord. We waren al een week onderweg toen ik ze er voor het eerst uit haalde. Zeilen en zilte zeelucht maken moe. En er was steeds wel een reden om niet te gaan: een lange zeildag, een wijntje op het terras. Toch was het prachtig, dat lekkere (maar niet al te beste) loopje over de dijk van Nordeney. Heerlijk, langs het zakkende water. ‘s Ochtends vroeg met alleen maar sportende mensen onderweg. Fietsers, hardlopers en zelfs een yogi.

Energiek van het rennen waste ik nog dezelfde ochtend m’n hardloopkleding. Om die vervolgens voor de rest van de vakantie op te bergen in m’n kledingba(n)k… Inmiddels heb ik, drie weken later, m’n eerste loopje er weer op zitten. Op de agenda staat de 4 Mijl van Groningen, die kan ik prima lopen qua afstand, nu trainen op snelheid dus. Just do it!

Misschien laat ik me wat te makkelijk opjutten, maar toen ik me half februari samen met 44 collega’s liet inschrijven voor het NK Veldloop voor gemeenteambtenaren had ik niet gedacht dat het hardlopen me zo goed zou bevallen. Sinds de veldloop van 2007 niet meer gerend en ook altijd geroepen dat het niets voor mij was. ‘Laat mij maar fietsen.’

Maar de fiets staat al sinds m’n zwangerschap (2010) stof te happen en hardlopen lijkt me zo makkelijk… Gympen aan en gaan! Maar ja, begin maar eens he. Ik wilde niet weer zo dichtbij de bezemwagen lopen als in 2007, dus op pad met Evy. Ik rende een keer. Kocht hardloopschoenen. Rende nog meer. Drie keer per week trainen leverde me op 27 maart een 6km veldloop in 38:45. Trots!

En nu? Door voor de 10km! Ingeschreven voor de Loop Leeuwarden (ik heb natuurlijk wel een deadline nodig), trainingsschema gemaakt en gewoon gaan. Just do it!

Jaaroverzichten, ik weet niet zeker of ik daar wel echt van ben. Maar goed, het geeft een mooie reden om weer eens te bloggen. Nu, terugkijkend, heeft 2012 heeft voor mij vooral een heleboel losse eindjes.

Het jaar van mijn dochter
Staan, lopen, spreken. Het is onvoorstelbaar wat een enorme sprongen mijn meisje heeft gemaakt van haar tiende tot en met haar 22ste maand. Ze is zo wijs nu ze in zinnetjes spreekt. En de tijd dat ze achter me aan kroop … ik kan het me nog amper herinneren. Heerlijk, zo’n klein pre-peutertje. En vermoeiend, dat ook.

Het jaar van de te korte reis
‘We zien wel waar de wind ons brengt’, dat roepen we al jaren. En zo is het, met een zeilvakantie. Toch konden we ons moeilijk over die vijf dagen Ameland heen zetten. Verwaaid op Ameland, terwijl ons doel was om dit jaar dan eindelijk naar de Duitse Wadden te zeilen. Maar het zat er niet in, na Schiermonnikoog keerden we terug naar het Friese vasteland. Met een kater. Een leer voor de volgende keer: ‘we zien wel waar de wind ons brengt’.

Het jaar van de fusie
Meer dan ik zou willen, stond 2012 in het teken van mijn werk. In het najaar van 2011 ging bij mij de knop om. Ontzwangerd en ambities weer terug. Ik stortte mij op interne communicatie en interactieve projecten. Ik kreeg in 2012 de kans om loopbaangesprekken te voeren. Verhelderend. Voor de zomer konden we onze voorkeur voor toekomstige functie kenbaar maken en ook nog voor de schoolvakanties viel de brief in de bus met daarin het plaatsingsbesluit. Naar wens, in mijn geval.

Mooi natuurlijk en ik zal absoluut niet klagen in ‘deze tijd’, maar: het is gek om je loopbaan niet in eigen hand te hebben. Na de zomer tot aan de laatste officiële werkdag is het alleen maar drukker geworden. Die laatste werkdag voor de fusie was niet jolig, zoals ik verwacht had. Maar DRUK! Woensdag beginnen we, mijn nieuwe collega’s en ik, allemaal aan onze nieuwe baan. Spannend en leuk, ik ben erg benieuwd naar 2013 en iets in mij is blij dat 2012 nu klaar is.

Toch was het al met al een mooi jaar. Maar in 2013 zou ik me graag iets minder druk maken (letterlijk) en iets meer genieten. Want in 2012 bleek ook maar weer hoe onverwacht kort het leven kan zijn.

Voor iemand die geïnteresseerd is in voeding weet ik behoorlijk weinig van brood. Hier staat over het algemeen supermarktbrood op tafel, de ene versie lekkerder dan de ander. En dat terwijl mijn oom bakker is en we echt een hele goede bakker in het dorp hebben. Laatst kocht ik spelt-brood bij de Jumbo. Iets met een klok en een klepel, speltmeel schijnt gezond te zijn. Maar in deze variant zat evengoed ‘broodverbeteraar’ en een e-nummer waar ik zelf overgevoelig voor blijk te zijn (weet niet meer welke). Dus gewoon marketing?

Liefst zou ik m’n brood bij de bakker kopen. Want eerlijk is eerlijk: de enkele keer dat we brood van de bakker eten, dan smullen we er ook echt van. En dat moet, met eten. Want als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel aan ‘functioneel eten’. Eten om je maag te vullen, zonder het te hoeven (of willen) proeven. Zonde vind ik dat. Ik hoop dat wij ons meisje kunnen meegeven dat eten fijn is, dat het een genietmoment is. Wil nog niet helemaal lukken, maar goed, dat ter zijde.

Hoe zit het nu met brood? Is supermarktbrood nou echt slechter dan bakkersbrood? Gebruikt de bakker nou wel of geen onnatuurlijke toevoegingen? Ik zou het natuurlijk aan mijn oom kunnen vragen. Of aan mijn neef die de zaak op termijn overneemt. Maar vanavond keken we De Rekenkamer, over de prijs van brood. Rest ons voor nu de vraag: wat is tarwe? En wanneer noem je tarwe meel en wanneer noem je meel tarwe? Wat is het verschil tussen tarwebloem en volkoren tarwebloem? Nou goed. Wordt vervolgd.

>> De Rekenkamer: wat kost ons dagelijks brood

Eerder schreef ik al over mijn eigen censuur die me in de weg zit. Links delen op Twitter maakte dat ik me al snel een breiende communicatiemuts voelde. Blogs nergens delen maakt dat alleen vriendinnen met Google reader me vinden. Maar waar deel ik m’n blogs dan wel? Ik besloot het voorbeeld van Peet en Maris te volgen. Een eigen facebook-pagina voor de blog, dan kan een ieder zelf bepalen of hij/zij op de hoogte wil blijven van mijn blogs. Hoef ik daar niet meer over te twijfelen.

Waar dan? Hier: http://www.facebook.com/zuurstokrozenl En dan klikken op ‘Vind ik leuk’ natuurlijk. Nog goed voor m’n ego ook.

‘Wat doe ik mezelf aan?’, dacht ik in de aanloop naar mijn stedentrip naar Barcelona. Vier dagen en nachten zonder mijn kleine meisje. Een vliegtuig in. Nooit eerder had ik vliegangst, maar nu was die er opeens. Vier dagen ver weg, waar ik onmogelijk omheen kon denken. Moederschap doet gekke dingen met je hoofd. Inlezen, voorbereiding, voorpret? Niks van dat alles, alleen maar irreële zenuwen.

Zonde, want ik hield altijd zo van reizen. Van de Middellandse Zee. Van vliegen. Van vooraf inlezen en zelf alle trivia weten. Het is dat collega (en een van de 159 reisgenoten) Jan me een klein reisgidsje cadeau deed. In het vliegtuig bladerde ik er wat onwennig doorheen. Barcelona. Verder dan de Sagrada Familia en Parc Güell kwam ik niet qua voorkennis. Het enige inleeswerk dat ik gedaan had was uitzoeken wat de dresscode bij het uitgaan was en hoe ik mij het beste tegen zakkenrollers kon beschermen.

Het vliegtuig landde, mijn bagage lag op de bageband en al na een middag rondstruinen in de smalle straatjes in de buurt van La Rambla wist ik het: ik mis dit. Natuurlijk is je hoofd regelmatig bij de thuisblijvers, maar heimwee had ik niet. Het werden vier fantastische dagen in een prachtige stad. Een stad waar ik zeker nog terug kom, om meer van Gaudi’s werk te zien, om door de haven te struinen, om te shoppen, om… Om gewoon nog eens terug te komen. Maar eerst staat Kopenhagen op ons wensenlijstje. Dan niet met 160 collega’s, maar gewoon met Johan.